Abdurrahim Karakoç’un Dizelerinde Manevî İklim

Şairin şiirleri, her şeyden her şeyin sahibine uzanan bir yol; gönül penceresinden güzellikleri seyretmeye ve seyrettirmeye yapılan bir davettir. Onun dizelerinde, günümüz insanının okuduğunda kendini çekim alanı içinde bulacağı; etrafında gönül gezegenlerinin döneceği bir cazibe vardır. Bu şiirlerinden anlaşıldığı üzere o, yalnızca bir şair yahut edip değil; aynı zamanda bir mütefekkir ve davetçidir. İnandığı değerleri, kendi iç âleminin renkleriyle bezemiş; bir tek gönülde bile güzelliği fark ettirmek için sanatını bir araç olarak kullanmıştır. Onun sanat anlayışı, inancın estetik bir kimliğe bürünmüş hâlidir. “Ne yazdımsa inanç ile, örf ile Postaladım gönül denen zarf ile Anlatılmaz yirmi dokuz harf ile Bir güzel ülküdür gönül verdiğim.” Bu mısralar bize gösterir ki onun ön sözü de son sözü de inancına ve milletine duyduğu aşktır. Şair, bir başka şiirinde adeta bir vasiyet gibi şu dizelerle seslenir: “Ezelin ezelden öncesi vardı Yine sonsuzluktur sonsuzun ardı Zaman yumağına bizi kim sardı Aklını yorarsan, beni de çağır.” Bu kitapla onun bu çağrısına kulak vererek sizleri bu eseri okumaya davet ediyoruz. Sizler manevî iklimde adım adım yol alırken, hayalen de olsa şiirleriyle onu da bu yolculukta yanınıza davet ediniz. Necip Fazıl'ın mısralarında; Anladım işi, sanat Allah'ı aramakmış Marifet bu, gerisi yalnız çelik çomakmış” ifadesi gibi, birçok şair gerçek sanatın Allah'a ulaştıran bir vesile olduğu kanaatini taşır. Şairimiz de bu konuda şunları dillendirir: “Çıkıp dağlar başına seyretseniz engini Aşkı, hüsnü hat görürsünüz Hiçbir kalem çizemez biçimini rengini Her şeyde sanat üstü sanat görürsünüz.” Bu kitapta onun manevî iklimine davet görürsünüz...