Avesta

Uzun zamandır yağan karın altında sokaklarda dolaşmaktanyoruldu Avesta. Hava soğuktu, üşüyordu, acıkmıştı,yorgundu ama belki Ahmet'e rastlarım umuduylayer yer insan beline ulaşan kalınlıkta karla kaplı şehrincaddelerinde dolandı. Yorulunca sırtını beyazlara bürünmüşbir çam ağacının gövdesine dayayarak dinlendi. Tükenmiştiartık, ne yapacağını, nereye gideceğini Ahmet'inerede arayacağını bilemiyordu. Söküp atamadığı bir korku,öfke, ağırlık davetsiz bir misafir gibi yüreğinin ortasınaçökmüştü. Günün ilerlemesiyle hava soğuyor kar şiddetleniyordu.Üzerinde birikmiş karı temizledi. Eve gidipyanan sobanın kenarında uyumak, yüreğine çökmüş bukorkudan ağırlıktan kurtulmak istiyordu ama yapamıyordu.Biraz daha aramak istiyordu Ahmet'i. Yüreğini kaplamışbu sıkıntıyla korkuyla eve gittiğinde uyuyacağındanemin değildi. Caddede gelip geçenlere bakarken her ansaldırıya uğrayacakmış gibi tetikte bekleyen bir ceylan gibiürkekti. Dikkatli olmalıydı. Dışarı çıkması bir hataydı amaevde kalamamıştı.