Babama Layla

Mutluluk güneş olup ışıldardı dudak ucumuzda hınzırca. Ve gerçeği gördüm Bir takvim yaprağının sorumsuzca sızışını duyularıma Kirpiklerimin ıslanışını arsızca Ölüm soluklandıkça mısralarımda Sevme hakkımı elimden alamadı kimseler babamı Zira parmak izim vardı bu özlem vardiyalarında Sabır taşlarında düşe kalka yürüdüğüm… Öğrendim dünya küçüktü Ve yaralarımız kekeler durur kendi kıyılarında Ama “ışık yaradan sızar” cümlesiyle İyileşmeyi yeğledim Şimdi; Bir aynayım herkesin yarasına Size emanet ediyorum satır satır sızlanışlarımı Ölüm büyütmez çocuk kalbinizi Etinizde özlemin acısını söndürüp durur O yüzden Sevin yaralarınızı…