Geceyi Takma Saçlarıma

Kendini evrenin sonsuzluğuna karşı yaşatan çok az şeyden biridir şiir. Şiir, yaşam ve ölüm arasında bir kontrasttır. İnsan psişesinin en haklı dışa vurumu olan şiiri sezmek aslında yaşamın gizini sezmektir. Şair ise sözcükleri birbiri ardına süslü bir şekilde sıralayan değil ince bir duyuşun, derin bir gözlemin izlerini yaratandır. Ve bu gizde yaşayan şairler bir ressamın renkleri kullanışı, bir müzisyenin seslerle oluşturduğu uyumu sözlerle yaratır. Şiir, benim için “Athenaum” çevresi şairleri için, özellikle de Friedrich Schlegel ve Novalis'te olduğu gibi ‘yaşamın' kendisini dışsallaştırması, somut kılmasıdır. Yaşamın somutlaşması ve ifadesi olarak şiir, bu nedenle yaşamdaki ‘varoluşu', dönüşümü, tamamlanmamışlığı göstermek, hatırlatmak için tamamlanmadan kalmalı bir tamamlanmış şiir tanımı vermeden parçalı olmalıdır. Parça, ‘bütünün, evrenselin, hakikatin' parçası olarak bir eksik barındırmayıp kendisinde her an dışsallaştırdığı ‘hakikat ile yaşamı' güzelliği somutlaştırmaktadır. Bu nedenle ‘bütüne, hakikate' varmanın aslında yolda olma hali olması düşüncesi ile ‘parça' olarak ‘bütünü' temsil ettiğim fikri ile uyumlu olarak şiirlerime bir isim vermedim. Şiirler, bitmemişliklerinde her an her okuyuşta okuyucunun mühayyilesinde yeni bir isimle doğmak ve bir ‘anka kuşu' misali yenilenerek ‘hakikati' kendilerinde dışsallaştırmak için isimsiz olarak ruhumun dilselliğinden filizlendiler. Bu bağlamda okuyacağınız şiirlerde ‘parça' olarak kalan şiirler yaşamdaki var olma halimizi, yorgunluğumuzu ve umudumuzu hatırlatmaktadırlar.