Gül ve Diken;Hüzün ve Hiciv Şiirleri

Seherde uğradım gülşen bağına Dökülmüş yaprağı, dal garip garip Ateş-i hicranın basmış bağrına Bülbül figân eder, dil garip garip Hükmü maktel oldu devr-i baharın Solmaya yüz tuttu reng-i gülzârın Sordum gece gündüz gelir fizarın Dedi bülbül: “Gitti gül, garip garip…” Dedim, “Senin gibi ben de yanmışım.” Dedi, “Ben derdimi nihân sanmışım.” Dedim, “Mey-i aşkın içip kanmışım.” Dedi, “Bencileyin bil, garip garip…” Dedim, “Acı çekmek varmış kaderde.” Dedi, “Müptelayım bin türlü derde.” Dedim, “Sevda yeli esince serde…” Dedi, “Al sazını çal, garip garip…” Dedim, “Feryadına can mı dayanır?” Dedi, “Her seherde derdim uyanır.” Dedim, “Gözyaşların kana boyanır.” Dedi, “Akıp gider sel, garip garip…”