Karanlık Ormanın Kıyısında

Abu, görev süresi boyunca yüzlerce kriz ile yüz yüze gelmişti. UN'in kısıtlı imkânlarına rağmen hep elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışmıştı. Bazılarında başarılı olmuştu, bazılarında ise… Onun işinde başarısızlığın bedeli genelde kaybolan insan hayatlarıydı. Fakat böyle bir krizle hiç yüzleşmemişti. Dünya tarihinde kimse böyle bir krizle yüzleşmemişti. Akıl almak için danışabileceği kimse yoktu. O anda memleketinde, Lagos'ta olduğunu hayal etti. Tüm bunlardan uzak, evinin verandasında oturup çay içerken, bahçede oynayan torunlarını izlerken. Kaç-maya çalışıyordu. Kaçamazdı. O genel sekreterdi. “Pekâlâ… Genel Kurul'u önümüzdeki hafta…” Takvimine bakıyordu bu sırada. Özenle hazırlanmış programına. Konferanslar, röportajlar, liderler ile öğle yemekleri. Sanki hiçbirinin bir önemi varmış gibi. Fakat iyi biliyordu ki UN hantal bir kurumdu. 193 ülkenin bir araya gelip, dünyaya yön veren kararlara imza attığı bir kurum, doğası gereği hantal olmak zorundaydı. Bugün İsrafil yeryüzüne inip Sur'u çalsa, Abu konuyu görüşmek için Genel Kurul'u, ancak bir hafta sonraya toplayabilirdi. “Salı günü… Evet, salı günü acil kodla toplantıya çağıracağım. Salı günü podyuma çıkacaksın How-ard… Ve insanlara mahşer gününün kapıda olduğunu söyleyeceksin.”