Paslı Deniz

Var gibi göstermedim olmayanı Bakışlarınızın pasıyla yıkadım yüzümü Binlerce pıtrak yapıştırdım dilsizliğime Ruhumda dile geldi susan bakışlarınız Benim içinizde yaşadığıma Yalnız sözcüklerim tanıklık edecek Sokakların gölgesine gömdüğüm yalnızlığım Harflerin öğütmediği adımı şiirlerimle parlat Öyle bir yere vardım ki kendimde Nesneler insanlara dönüştü gözlerimin önünde Gülüşüm bakışlarınızda esen rüzgâr Aşınmış denizlere koşan ırmaktır Ey doğduğum topraklar Ormanlar utandı köklerimin çıplaklığından Ben ne yüzmeyi bilirim ne unutmayı sevdiklerimi Taş kesilmiş ruhumun paslı denizi bile yosun kokar