Tayy-i Zaman

“Şimdi bir şehir getirin gözünüzün önüne; tarrakası bol bir şehir. Sabahın erken saatlerinde herkes işe gitmek için yollara dökülmüş. Bir durakta, türlü türlü kıyafetlere bürünmüş insanlar… Sabah sabah işe mi gidilir? Bu çalışmanın sonu ne zaman gelecek? Hangi sabah, diğer sabahlarda uyuyabileceğimizin teminatını almış olarak uyanacağız? Acaba bu soruları kendine soran oluyor mudur hiç? Belki de kimisi evden çıkarken sadece “Ütünün fişini çektim mi?” ya da “Ocağı kapattım mı?” diye düşünüyordur. Mesele şu: Kalabalığın arasında bir adam var. Öylesine rahattır ki insanlar ona baksa, “Gayet sıradan biri.” der geçerlerdi. Fakat o adam, gerçekten iyi unutabilen birisi olabilir değil mi?” Gök kubbe ve deniz, yarı açılmış bir kapı gibi pespembe yarım küreler hâlinde derinleşip ufukta sonsuzluğa atfedilirken, bir bileği taşının çarkından çıkan kıvılcımlar kadar fani olan o cılız ışık parçaları, son ama hoş bir sada bırakarak var olan yokluğuna gidiyordu...