Aşk-ı Sükun

Say ettim; yalnızlıkta, acizlikte, çaresizlikte... Say ettim; tevekkülde, teslimiyette, rızada... Say ettim; nefiste... kalpte... ruhta... aşkta... sükûnda... Nefisten kalbe, kalpten nefse say ettim... Döktüm tüm çakıl taşlarımı... Gözyaşlarımın verdiği serinlik ruhumu biraz ferahlatmıştı. Tüm cesaretimi toplayıp bakışlarımı yavrumun olduğu yere doğru uzattım. O da ne? Gözlerime inanamadım. Kupkuru çölün ortasında bir ananın gözyaşları rahmet, kanayan yüreği kaynak olmuştu. Bu su, kızgın çölde anayı temsil eder gibi akacak, kıyamete kadar gözyaşlarımla bereket bulacaktı. Nuriye Çeleğen, Aşk-ı Sükûn'da, Hazreti Hacer'in, teslimiyet ve tevekkülden örülmüş, yalnızlığın en koyusundan geçip hepimize analık eden şefkatiyle bereketlenen büyük yolculuğunu anlatıyor. Her kadın Hacer'dir, fark yürüyüştedir...